اثربخشی آموزش کیفی مبتنی بر نظریه انتخاب گلاسر برخود پنداره ریاضی و پیشرفت ریاضی دانش آموزان سوم راهنمایی

اهمیتِ بررسی و شناخت آن دسته از متغیرهای کلاس درس که موجب افزایش پیشرفت تحصیلی وخودپنداره به خصوص در درس ریاضی می گردد، بر هیچ کس پوشیده نیست. پژوهش حاضر با توجه به متغیرهای اجتماعی کلاس درس از جمله مدیریت کلاس وعناصر در برگیرنده ی آن وبا تاکید بر رفع نیازهای اساسی دانش آموزان، اثر بخشی آموزش کیفی (با چهار مولفه ی: مدیریت هدایتی، یادگیری مشارکتی، جلسات کلاسی و خودارزیابی) مبتنی بر نظریه انتخاب گلاسر را بر پیشرفت ریاضی وخودپنداره ی ریاضی مورد بررسی قرار داده است. پژوهش حاضر؛ پژوهشی کاربردی ، از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. انتخاب مدرسه به روش نمونه گیری در دسترس و انتخاب کلاسها وجایابی دانش آموزان در کلاس ها به روش تصادفی صورت گرفت. نمونه مورد مطالعه 60 دانش آموز سال سوم راهنمایی بودند. گروه آزمایش شامل 30 نفر به مدت 20جلسه تحت آموزش کیفی مبتنی بر نظریه انتخاب گلاسر وگروه گواه، شامل 30 نفر تحت آموزش سنتی قرار گرفتند. از مقیاس خود پنداره ریاضی مارش(نسخه تجدید نظر شده 1990) به منظور اندازه گیری خودپنداره ریاضی و از نمره ی آزمون ریاضی نیم سال اول نیز به عنوان شاخص پیشرفت ریاضی استفاده گردید. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد اجرای آموزش کیفی مبتنی بر نظریه انتخاب گلاسر موجب افزایش معنادار نمرات پیشرفت ریاضی و خودپنداره ی ریاضی شده و می تواند به عنوان روشی مناسب در برنامه های آموزشی و کلاس درس مورد توجه واستفاده قرار گیرد.